Samuel (53) was vroeger een vrouw, en Valerie (37) was een man. Nu zijn ze een gelukkig transgenderkoppel. Met heel veel nieuwsgierigheid volgen ze de verhaallijn van Kaat Bomans in Thuis. ‘We waren sowieso fans vanThuis, maar met deze verhaallijn nog méér’, zegt Valerie. ‘Je hebt enerzijds het botte onbegrip van Frank en anderzijds de toenadering van Simonne en de vriendenkring. Die uiteenlopende reacties zijn heel herkenbaar.’
Kon jij er thuis over praten?
Samuel: Mijn vader heeft altijd gezegd: ‘Ge moet zien dat ge gelukkig zijt. Dat is het enige wat telt in het leven.’ Mijn moeder vermoedde al snel dat ik een operatie overwoog om man te worden. Dat baarde haar zorgen, net als de reacties van de mensen. Ze was niet iemand van veel woorden, maar ze aanvaardde mijn beslissing. Wat Kaat momenteel met Frank meemaakt in Thuis, is mij gelukkig bespaard gebleven.
Hoe zat dat bij jou, Valerie?
Valerie: Ik kom uit een welgestelde familie, een afgeschermd milieu, en zulke dingen waren absoluut niet bespreekbaar. Uiteindelijk heb ik met hen gebroken. Mijn familie is nu een afgesloten hoofdstuk voor mij. Ik voelde me al heel lang vrouw, en ik heb de beslissing genomen om de nodige stappen te zetten. Ik ben zelf vertrokken voordat mijn familie mij met mijn valies aan de deur zou zetten. Dat was hard en ik heb ervan afgezien. Maar het was hun keuze om me niet te aanvaarden zoals ik ben. Vertrekken was voor mij de enige optie.’
Samuel: Begrip vanuit je omgeving en kennissenkring is heel belangrijk om gelukkig in het leven te staan. Dat ondersteunt je enorm. Maar ik besef dat niet iedereen dat geluk heeft. Sommige transgenders belanden in een uitzichtloos sociaal isolement en worden uitgesloten, en dat is heel erg.
Word je voor de rest geconfronteerd met vervelende reacties?
Valerie: Ik werk als zelfstandig interieurarchitecte en kom heel vaak met klanten in contact. Ik merk aan hun eerste reactie dat ze iets zien aan mij, maar ik doe gewoon mijn werk. Dat mensen er zich vragen bij stellen, begrijp ik. Mensen kennen dat niet. Als men me beleefd aanspreekt uit gezonde nieuwsgierigheid, wil ik graag antwoorden. Maar het is mijn leven, en ik voel me goed in mijn vel. We zijn een gewoon gezin: we werken allebei en hebben een huis en een hond, zoals zoveel anderen. Waarom kan iedereen niet gewoon zichzelf zijn?
Samuel: Er zijn ook mensen die je zien lopen, stokstijf blijven staan en je met open mond aangapen. Dat vind ik weinig respectvol. Tot daar nog aan toe, maar dat ze Valerie uitlachen, vind ik echt verschrikkelijk. Dat is zo onbeleefd en grof! Laat iedereen in zijn waarde.
